It’s on of those days. Ik ben moe en het voelt alsof ik op het punt sta om te gaan huilen.
Als ik naar buiten kijk zie ik een grijze lucht en die past goed bij mijn gemoedstoestand.
Vanochtend ben ik weer bij de gynaecoloog geweest. Ik had al zo geen zin in deze afspraak omdat ik er altijd gebroken vandaan kom.
Waarom?
Omdat het me confronteert met mezelf.
Met dat ik in de vervroegde overgang zit.
Met dat ik geen eiceldonatie wil (ook al wordt het vergoed door de verzekering en zouden veel vrouwen hier een moord voor doen).
Omdat dat ik elke keer weer wordt geconfronteerd met het “vrouw” zijn en dat ik niet voldoe, dat mijn lijf niet voldoet en de gynaecoloog wil dat ik hormonen ga slikken.
Die eeuwige strijd tussen doen wat de maatschappij verwacht en mijn eigen pad kiezen.
Ik loop mijn eigen pad, een road less traveled misschien en niet altijd even makkelijk maar voor mij is dat het enige juiste pad.
